ΣΚΟΠΙΜΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ

3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1993. Σύσκεψη στελεχών της παγκόσμιας οικονομίας . Κεκλεισμένες θύρες. Απουσία ΜΜΕ. Στο συνεδριακό κέντρο Κάρνεγκι της Ουάσιγκτον.
Εισηγητής ο Τζέφρεϋ Σάκς, καθηγητής του Χάρβαρντ, μέγας κύρηκας της παγκοσμιοποίησης.
Απόφαση: Για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης πρέπει να μεταμορφωθούν τα οικονομικά συστήματα κατά το «νεοφιλελεύθερο» πρότυπο : κατάργηση κοινωνικού κράτους και εργασιακών δικαιωμάτων, καθολική ιδιωτικοποίηση , εξαφάνιση ανεξάρτητων αγροτών και μεσαίων στρωμάτων, οι πολυεθνικές παντού.
Όμως, οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές σκοντάφτουν στην αντίδραση των λαών. Πώς θα παρακαμφθεί;
Απάντηση: Με πρόκληση τεχνητών κρίσεων. Οπότε οι «μεταρρυθμίσεις» θα παρουσιαστούν ως δήθεν «σωτηρία» και καλό θα είναι να εφαρμοσθούν από «προοδευτικές» κυβερνήσεις «σοσιαλιστών».
Ο Τζων Ουίλλιαμς , διευθυντής του ΔΝΤ τόνισε:
«Οι κρίσεις μας προσφέρουν τις καλύτερες ευκαιρίες. Είναι λογικό να τις προκαλούμε εσκεμμένα για να παραμεριστούν οι αντιδράσεις στις μεταρρυθμίσεις»
1995: Στην Τύνιδα, 500 «αρμόδιοι» ακούνε τον Μαϊκλ Μπρούνο, διευθυντή της Παγκόσμιας Τράπεζας να αναπτύσσει την τεχνική πρόκλησης κρίσεων.
1996-97: Τεχνητή κρίση πλήττει τις χώρες της Αν. Ασίας, τις λεγόμενες «τίγρεις». Καταρρέουν.
Ενσκήπτουν οι πολυεθνικές και «αγοράζουν» τα πάντα στο 5-7 % της αξίας των (εργοστάσια, ορυχεία, ενέργεια, επικοινωνίες, νερό).
Ν Κορέα, Φιλιππίνες, Ταϊλάνδη, Ταϊβάν, Ινδονησία γίνονται οικονομικές αποικίες των πολυεθνικών. Οι «τίγρεις» τιθασευτήκαν.
Το ίδιο έτος αναλαμβάνει ο Κ. Σημίτης και επιδίδεται με πάθος στην προετοιμασία της «εσκεμμένης κρίσης». Το «έργο» θα ολοκληρώσει ο διάδοχός του Γιωργάκης.