Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ


Από τό πρός ἔκδοσιν βιβλίο "Βυζαντίου Πάνθεον". Κεφάλαιο: "Πολεμάρχων Πάνθεον". Ἐπίλογος




Τό 1071 ἐνσκήπτουν κατά τῆς Ἑλληνικῆς Αὐτοκρατορίας δύο θανάσιμοι ἐχθροί. Οἱ «Φράγκοι» ἀπό τήν Δύσι, οἱ Τοῦρκοι ἀπό τήν Ἀνατολή.
Ἐπί 382 χρόνια, οἱ Ἕλληνες δίνουν διμέτωπο ἀγώνα ἐναντίον τῶν εἰσβολέων πού φθάνουν ἀδιάκοπα σέ ἀτελείωτα κύματα, ἀπό τήν δυτ. Εὐρώπη καί τήν Κεντρική Ἀσία. Ἀγών ἄνισος, ἀτέρμων, ἡρωικός. Τό 1204 ὑφίστανται βαρύτατο πλῆγμα μέ τήν κατάληψιν τῆς Πόλεως τῶν πόλεων, ἀπό τούς Δυτικούς. Συνεχίζουν νά μάχονται.
Τό 1261 ἀνακτοῦν τήν πρωτεύουσά τους καί ἀνασταίνουν τήν Αὐτοκρατορία τους. Εἶναι ἀκρωτηριασμένη, καθημαγμένη. Ἄλλά μάχεται γιά ἄλλα 192 χρόνια.
Τό 1453, φθάνει τό τέλος. Στά τείχη τῆς Βασιλεύουσας πέφτουν οἱ τελευταῖοι πρόμαχοι τῆς Μεγάλης Αὐτοκρατορίας τῶν Ἑλλήνων.
Ἡ Πόλις εἶναι ἀπομονωμένη ἀπό τίς ἐλάχιστες ἑλληνικές περιοχές πού μένουν ἀκόμη ἐλεύθερες. Ἀποκλεισμένη. Μόνη της. Χωρίς πόρους, ζωτικό χῶρο, ἐδαφικά ἐρίσματα. Κάποτε εἶχε 1 ἑκ. κατοίκους. Τώρα 60 μέ 80 χιλιάδες, ἀπό τούς ὁποίους πολλοί ξένοι. Παντοῦ ἐρείπια, Φτώχεια. Μελαγχολία. Ὅμως λειτουργοῦν πάντοτε τό Πανεπιστήμιο καί ἡ πατριαρχική Ἀκαδημία καθώς καί οἱ βιβλιοθῆκες της. Ἐξακολουθοῦν νά ἔρχονται σπουδαστές ἀπ᾿ ὅλο τόν κόσμο ὅπως καί προσκυνητές γιά τήν Ἁγ. Σοφία ἀπό τίς χῶρες τῶν Ὀρθοδόξων.
Οἱ Τοῦρκοι ἔρχονται. Πολιόρκησαν τήν Πόλι τό 1396, τό 1402, τό 1413, τό 1422. Τέσσερις φορές ἀπέτυχαν. Τώρα, ἄνοιξι τοῦ 1453, ἔρχονται γιά Πέμπτη φορά νά ἐκπορθήσουν τήν αὐτοκρατορική Πόλι.
Ἡ πολιορκία ἀρχίζει στίς 23 Μαρτίου. 200.000 ἄνδρες ἀπό ξηρᾶς καί 450 πλοῖα πολιορκοῦν τήν Πόλι. Μαζί τους καί ἄτακτοι. Καί 29.000 Εὐρωπαῖοι μισθοφόροι. Καί ἐνισχύσεις φθάνουν συνεχῶς. Οἱ ἀμυνόμενοι εἶναι 6.000 Ἕλληνες καί 2.000 ξένοι. Ἡ ὑπεροχή τῶν πολιορκητῶν σέ ἐξοπλισμό εἶναι συντριπτική.
Ὁ Μωάμεθ Β’ προτείνει στόν Αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο ΙΑ’ Παλαιολόγο νά παραδώση τήν Πόλι. Τοῦ προσφέρει τήν ἡγεμονία τῆς Πελοποννήσου. Ἀπαντᾶ: «Τήν Πόλιν σοι δοῦναι, οὐκ᾿ ἐμόν ἐστί, οὐδ᾿ ἄλλου τῶν κατοίκων».
Συνεχίζει ἔτσι τήν παράδοσιν τῶν Ἑλλήνων ὅτι «πόλις καμμιά δέν εἶναι ἑνός ἀνδρός» ὅπως εἶπεν ὁ Αἵμων στόν Κρέοντα («Ἀντιγόνη» Σοφοκλέους). Ἡ δήλωσις τοῦ Αἵμωνος ἀποτελεῖ τομή στήν Ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος-ἡ πόλις, τό κράτος, δέν ἀποτελεῖ ἰδιοκτησίαν κανενός. Οὔτε κάν ὅλων τῶν κατοίκων της. Διότι ἡ πόλις εἶναι καί τῶν προγόνων καί τῶν ἐπερχομένων. Μέ τήν δήλωσιν τοῦ Αἵμωνος, ὁ Ἑλληνισμός διαχωρίζει σαφῶς τήν πορεία του ἀπό ὅλους τούς ἄλλους.
Σ᾿ αὐτούς, ἡ Πολιτεία εἶναι ἰδιοκτησία τῶν ἀρχόντων. Στούς Ἕλληνες ὄχι. Γι᾿ αὐτό οἱ ἄλλοι εἶναι «βάρβαροι». Καί παραμένουν. Σέ Δύσι καί Ἀνατολή, ἀγνοοῦν τήν ἀντίληψιν τοῦ Αἵμωνος, πού εἶναι ἡ τῶν Ἑλλήνων διαχρονικῶς. Τήν ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἀντίγονος, ἐπί Ἑλληνιστικῆς Περιόδου: «Ἡ βασιλεία δέν εἶναι παρά ἔνδοξος δουλεία». Τό ξαναλέει τώρα ὁ Παλαιολόγος. Οἱ ἄλλοι δέν καταλαβαίνουν. Οἱ Ἕλληνες ὅμως, ναί. Γι’αὐτό, λέγει ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτωρ: «Κοινῇ γάρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν». Στίς 28 Μαΐου, ὁ Αὐτοκράτωρ ἀπευθύνεται στόν λαό του: «Μή ξεχνᾶτε πώς εἶσθε ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων». Δέν τό ξεχνοῦν.
Στίς 28 Μαΐου γίνεται ἡ τελευταία λειτουργία στήν Ἁγία Σοφία. Λειτουργία μελλοθανάτων. Εἶναι μικτή- Ὀρθόδοξη γιά τούς Ἕλληνες, καθολική γιά τούς δυτικούς μισθοφόρους καί ἐθελοντές. «Ἑνωτικοί» καί «ἀνθενωτικοί» Ἕλληνες μεταλαμβάνουν καί βαδίζουν ἑνωμένοι στά τείχη γιά τήν ὕστατη μάχη.
Ὅταν τά πάντα εἶχαν χαθῆ, ὁ Κωνσταντῖνος ρίχνεται στό φονικότερο σημεῖο τῆς μάχης. Μαζί του, οἱ ἐξάδελφοί του, Θεόφιλος καί Μετοχαῖος Παλαιολόγοι. Μέ τόν δεύτερο καί οἱ δύο υἱοί του. Μαζί καί οἱ αὐλικοί Ἰωάννης Δαλμάτης καί Κατακουζηνός. Καί ἕνας Ἱσπανός εὐγενής. ὁ Φραντζέσκο ντέ Τολέντο. Ὅλοι πίπτουν μαχόμενοι (ἀφήγησις τοῦ Τούρκου ἱστορικοῦ Σαάδ ελ Ντίν). Ἀπό τούς 6.000 Ἕλληνες, μόνον 500 αἰχμαλωτίσθηκαν. Ὅλοι οἱ ἄλλοι σκοτώθηκαν. Μαζί καί ἅπαντες οἱ ἀρχηγοί στρατοῦ καί ἀξιωματοῦχοι τῆς Αὐλῆς. Ἀπό τούς ξένους, οἱ περισσότεροι σώθηκαν-ἔφυγαν μέ τά πλοῖα τους ἤ κατέφυγαν στήν γενουατική συνοικία τοῦ Πέραν. Πάντως, ἀρκετοί ἀπό τούς ξένους ἐθελοντές ἔπεσαν μαχόμενοι.
Κορνάρο, Μοντσενίγκο, Βενιέρ (Ἑνετοί)
Πάολο Μποκκιάρντι (Γενουάτης).
Περέ Χούλια (Καταλανός)
*****
Μετά τήν Ἅλωσιν, οἱ Τοῦρκοι εἰσέβαλαν στήν Πελοπόννησο.
• Οἱ κάτοικοι τῆς Μονεμβασιᾶς μέ ἀρχηγό τόν Νικόλαο Παλαιολόγο, ἀρνήθηκαν νά παραδοθοῦν, πολέμησαν καί κράτησαν τήν πόλι τους ἐλέυθερη.
• Ἰσχυρή ἀντίστασι πρόβαλε ἡ Καρύταινα, ὑπό τόν Σγουρομαλλαῖον Παλαιολόγον.
• Ἐπί ἕνα ἔτος κράτησε ἡ ἄμυνα τῶν κατοίκων τοῦ Σαλμενικοῦ (Μούλκι) ὑπό τόν Γραίτζαν Παλαιολόγο.
• Στό Λεοντάρι, ἔπεσαν μαχόμενοι πολλοί προύχοντες τῆς Πελοποννήσου.
• Οἱ Μανιάτες, μέ ἡγέτη τόν Μιχαήλ Ράλλη κατόρθωσαν νά κρατήσουν τήν πατρίδα τους ἐλέυθερη.
Ἡ ἀντίστασις συνεχίσθηκε μέσα στήν Πόλι, σέ κάθε συνοικία της. Τελευταῖοι ἔμειναν τρεῖς πῦργοι. Τούς δύο ὑπερασπίζοντο Κρητικοί ἐθελοντές καί τόν τρίτον μοναχοί ἀπό μονές τῆς Πόλεως. Ὁ Μωάμεθ τούς πρότεινε νά φύγουν ἐλέυθεροι. Οἱ Κρητικοί δέχθηκαν καί ἀπεχώρησαν μέ ἑνετικά πλοῖα γιά τήν πατρίδα τους.
Οἱ μοναχοί ἀρνήθηκαν. Πολέμησαν μέχρις ἐσχάτων. Οἱ 40 ἐπιζήσαντες ἀπεσύρθησαν στόν τελευταῖον ὄροφο.
Καί ἀπό ἐκεῖ, ρίχθηκαν στό κενό.
Μ᾿ αὐτήν τήν θυσία ἔληξε ἡ ἑλληνική ἱστορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως..

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

ΙΒ’ ΑΙΩΝ ΠΡΩΙΜΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ

Από τό πρός ἔκδοσιν βιβλίο "Βυζαντίου Πάνθεον". Κεφάλαιο: "Βυζαντινῶν λογίων Πάνθεον". Είσαγωγή στό ὑποκαφάλαιο "ΙΒ' ΑΙΩΝ".




Ἡ «Ἀναγέννησις» ἄρχισε στήν Δύσι, κατά τόν ιστ’ αἰώνα.
Ὁ Ἑλληνισμός τῶν Μέσων Χρόνων τήν πραγματοποίησε τόν ιβ’ αἰώνα= τέσσερις αἰῶνες νωρίτερα.
Πέραν τῆς χρονικῆς, ὑπάρχει καί ἄλλη διαφορά. Ἡ «Ἀναγέννησις» γιά τήν Δύσιν, ἦταν ἡ ἔξοδός της ἀπό τό βαθύ σκότος δέκα αἰώνων.
Ὁ Μέσος Ἑλληνισμός δέν ἔζησε σκοτεινούς αἰῶνες.
Τό Βυζάντιο δέν ἐγνώρισε Μεσαίωνα. Ἡ «Ἀναγέννησις» τοῦ ιβ’ αἰῶνος εἶναι ἡ κορύφωσις μιᾶς συνεχοῦς πνευματικῆς πορείας. Ἡ κορύφωσις ἔγκειται στό ὅτι ἡ πορεία γίνεται πιό δημιουργική, ἀνοίγει νέους δρόμους, πρωτοτυπεῖ.
Ἕως τότε, ἡ ἑλληνολατρεία ἐξεδηλώνετο ὡς φύλαξις πνευματικῶν θησαυρῶν, μελέτης καί διαδόσεώς των. Τώρα ἀντιμετωπίζεται ὡς ἀφετηρία γιά πρωτότυπη δημιουργία.
Αὐτό, ἐνῶ ἡ Αὐτοκρατορία ὑποχρεώνεται σέ πολυμέτωπο ἀγώνα. Ἀντιμετωπίζει Δύσι καί Ἀνατολή. Μάχεται κατά παπικῶν, Ἰταλῶν, Νορμανδῶν, Γάλλων, Ἱσπανῶν, Βογομίλων καί ταυτοχρόνως κατά Τούρκων, Σέρβων, Οὕγγρων, Πετσενέγων, Δαλματῶν, Β’καί Γ’Σταυροφοριῶν.
Τό 1176 οἱ Ἕλληνες ἡττῶνται στό Μυριοκέφαλο μέ συνέπεια τήν ὁριστικοποίησιν τῆς παρουσίας τῶν Τούρκων στήν Μ. Ἀσία.
Ἡ Αὐτοκρατορία τρίζει. Ὑπονομεύεται ἀπό δύο δεινά:
Τήν ἀντικατάστασιν τοῦ ἐθνικοῦ στρατοῦ, ἀπό μισθοφόρους.
Τήν ἐκχώρησιν οἰκονομικῶν δικαιωμάτων σέ Δυτικούς.


Ἀναδεικνύονται σημαντικές μορφές τοῦ πνεύματος.
• Ἀπό τήν αὐτοκρατορική οἰκογένεια: Ἄννα Δαλασσηνή (μητέρα τοῦ Ἀλεξίου Α’ Κομνηνοῦ). Ἀλέξιος Α’. Ἄννα Κομνηνή (θυγατέρα τοῦ Ἀλεξίου Α’). Νικηφόρος Βρυέννιος (σύζυγος τῆς Ἄννας). Ἰσαάκιος (ἀδελφός τοῦ Ἀλεξίου Α’). Μανουήλ Α’, Αὐτοκράτωρ καί ἡ γυναικαδελφή του Εἰρήνη (περί αὐτῶν βλέπε στό κεφ. «Ἐλλόγιμοι βασιλεῖς»).
• Ἱστοριογράφοι. Εἶναι ἡ κατ᾿ ἐξοχήν ἐποχή τους. Ἰωάννης Κίνναμος. Θεοφύλακτος Ἀρχιεπίσκοπος Ὀχρίδος. Γεώργιος Κεδρηνός. Ἰωάννης Ζωναρᾶς. Κων/νος Μανασσῆς. Μιχαήλ Γλυκᾶς. Εὐστάθιος ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Νικήτας Ἀκομινᾶτος. (Περί αὐτῶν βλέπε στό κεφ. «Ἱστοριογράφοι»).
• Ἀρχαιογνωσία. Κυρίαρχη μορφή ὁ Εὐστάθιος, ἀρχιεπίσκοπος Θ/νίκης, παγκοσμίως ἀνεγνωρισμένος ὡς ἄριστος σχολιαστής Ὁμήρου καί Πινδάρου (βλέπε στό Ὀρθοδοξίας Πάνθεον). Ὁ πρῶτος πού χρησιμοποιεῖ τό «Ἕλλην» ὡς ἐθνικόν προσδιορισμόν. Δηλώνει «ἀνήκω εἰς τό ἑλληνικόν ἔθνος».
Καί ὁ Μιχαήλ Ἀκομινᾶτος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, λαμπρός διανοούμενος, ἀπορρίπτει τόν ὅρον «Ρωμαῖος» καί τόν ἀντικαθιστᾶ μέ τό «Ἕλλην». Τά ἔργα του πλημμυρίζουν ἀπό ἀρχαιογνωσίαν καί ἀρχαιολατρείαν (βλέπε Ὀρθοδοξίας Πάνθεον).
Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τά ἔργα τοῦ ἀδελφοῦ του, Νικήτα.
Μέγας ἑλληνολάτρης καί ὁ Ἰωάννης Τζέτζης.
• Λογοτεχνία. Κυριαρχεῖ ὁ Θεόδωρος Πρόδρομος (Πτωχοπρόδρομος).
Ἀκμή τῆς τέχνης. Σπουδαῖα ἔργα ἑλληνοβυζαντινῶν ἀρχιτεκτόνων, ζωγράφων, ψηφιδοθετῶν: Ἀνάκτορον Βλαχερνῶν καί ναός τοῦ Παντοκράτορος στήν Κ/λι. Διακόσμησις τοῦ ναοῦ τῆς Γεννήσεως, στήν Βηθλεέμ (λατινοκρατούμενη).
Κτίρια καί μωσαϊκά στήν νορμανδοκρατούμενη Σικελία.
Τοιχογραφίες σέ Καππαδοκία, νότια Ἰταλία, Κίεβο, Ρωσία (Τσέρνογκοφ, Νόβγκοροντ).
Ἀριστουργήματα σέ ἀγγεῖα, μέταλλο, ἐλεφαντόδοντο, πολύτιμους λίθους.
«Ἡ δημιουργική δύναμις τῆς Αὐτοκρατορίας, ἔφθασε, κατά τόν ιβ’ αἰώνα, στό ἀπόγειό της».
( G. Duthuit: «Byzance et l’ art du XIV siècles)
***

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Ἀπόσπασμα ἀπό τό ὑπό ἔκδοσιν βιβλίο "ΠΑΝΘΕΟΝ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ"








«Ἂντιθέτως πρός τήν Δύσιν, ὅπου ἡ παιδεία πᾶσα εἶχε περιορισθῆ εἰς μόνον τόν κλῆρον,ἐν τῷ ἀνατολικῷ κράτει ἡ δημοσία ὑπηρεσία, πολιτική, δικαστική, οἰκονομική καί στρατιωτική ἔβριθεν ἀνδρῶν λογίων»


Κ. Παπαρρηγόπουλος.
(Γ’ 676)






ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ἡ ἑστία τοῦ πολιτισμοῦ.
Στό Βυζάντιο ἀναδείχθηκαν πολλοί ἀξιόλογοι ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, τῆς τέχνης, τῶν γραμμάτων καί τῶν ἐπιστημῶν. Ἀσφαλῶς δέν εἶναι τοῦ ὕψους τῶν Ἀρχαίων. Ὅμως οὔτε κατά τήν Ἑλληνιστική, τήν Ρωμαϊκή ἤ τήν Νεώτερη καί τήν Σύγχρονη Ἐποχή ἀνεδείχθησαν ὁπουδήποτε ἐφάμιλλοι ἐκείνων τῶν γιγάντων τοῦ πνεύματος. Ἡ Ἱστορία τούς «παράγει» μόνον κατά τίς λεγόμενες «ἀξονικές ἐποχές» δηλ. σ’αὐτές πού γίνονται ἄξονες γύρω ἀπό τούς ὁποίους περιστρέφονται οἱ μεταγενέστερες. Τό ὀρθόν εἶναι λοιπόν νά παραβάλλωμε τήν βυζαντινή κοινωνία μέ κοινωνίες ὄχι ἄλλων ἐποχῶν, ἀλλά τῆς δικῆς της ἱστορικῆς περιόδου. Τότε, διαπιστώνωμεν ὅτι πέραν πάσης άμφιβολίας, ἡ ἑλληνοβυζαντινή κοινωνία ὑπῆρξε ἐπί χίλια καί πλέον ἔτη, ἡ ἀπό πάσης πλευρᾶς ἀνώτερη. Καί ὅτι αὐτή ἐπί μακρούς αἰῶνες ἀνεδείκνυε τίς περισσότερες καί σημαντικότερες μορφές σέ ὃλους τούς κλάδους τοῦ πολιτισμοῦ. Ἦταν ἡ κυρία ἓστία του.




«Ἐθνικοί» καί Χριστιανοί
Παρά τά ἀπό πολλούς νομιζόμενα, κατά τούς πρωτοβυζαντινούς αἰῶνες ἔχομεν διαπάλην, ἀλλά καί συνύπαρξιν «ἐθνικῶν»-χριστιανῶν. Πολλοί «ἐθνικοί» (=μή-χριστιανοί) ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, ἀναδεικνύονται πολλαπλῶς. Μέγιστος μεταξύ αὐτῶν ὁ νεοπλατωνικός Πρόκλος ὁ ὁποῖος κατήρτισε σειράν ἀξιολόγων μαθητῶν-συνεχιστῶν τῶν ἰδεῶν του ὅπως οἱ Ἀμμώιος, Μαρῖνος, Ἰσίδωρος, Δαμάσκιος, Γέσσιος, Ἡραΐσκος, Ἀγάπιος, Ἀσκληπιάδης, Ἐρυθραῖος.
• Παραλλήλως, πέραν τῆς σχολῆς Πρόκλου, ἤκμασαν ὁ ἱστορικός Ὀλυμπιόδωρος, ὁ Θεαγένης ὁ ΄Αθηναῖος καί ἰδίως ὁ Παμπρέκιος ἀπό τίς Θῆβες Αἰγύπτου. Ὁ τελευταῖος ἀπέκτησε στήν Κ/λι φήμην μεγάλου σοφοῦ «ἦν γάρ πολιτικὴς συνέσεως ἔμπλεως» (Μάλχος)
• Διάσημος γιά τήν σοφία του ἦταν καί ὁ Σεβιριανός ἀπό τήν Δαμασκό πού σπούδασε στίς Ἀθῆνες. Ὁ αὐτοκράτωρ Ζήνων τοῦ πρότεινε νά βαπτισθῆ ὥστε νά μπορέση νά τόν διορίση σέ ἀνώτατα ἀξιώματα, ἀλλ’ αὐτός ἀρνήθηκε.
• Πάντως, οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς ἄν καί μή-χριστιανοί, ἀπέκτησαν φήμη καί δόξα καί τιμήθηκαν μέ ἀναγνώρισι καί ἀξιώματα.




Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πολλοί: Ὁ διάσημος ρήτωρ Λιβάνιος. Ὁ ἱστοριογράφος Εὐνάπιος. Ἡ μαθηματικός καί φιλόσοφος Ὑπατία. Ἐπίσης οἱ Αἰδέσιος, Προαιρέσιος, Ἀμμιανός, Μαρκελλῖνος, Ζώσιμος, Ἡσύχιος ὁ Μιλήσιος, Ἰμέριος ὁ Προυσσαεύς.
Οἱ πλεῖστοι ἐξ’αὐτῶν ἀπέκτησαν φήμην καί δόξα, τιμήθηκαν μέ ἀναγνώρισι καί ἀξιώματα. Παρά τά ἀντιθέτως πιστευόμενα, πολλῶν ἐξ’αὐτῶν τά ἔργα διεσώθησαν. Λ.χ. τοῦ Λιβανίου, διδασκάλου τοῦ Ἰουλιανοῦ, διεσώθησαν σχεδόν ὅλα τά κείμενα. Παραλλήλως, ὄχι ὁλίγων χριστιανῶν τά ἔργα ἐχάθησαν ὁλικῶς ἤ μερικῶς. Συνεπῶς ἡ ἀπώλεια τῶν κειμένων σχετίζεται περισσότερο μέ πολεμικές καί ἄλλες περιπέτειες.




Στίς σχολές τῶν Ἀθηνῶν διδάσκουν «ἐθνικοί» καί χριστιανοί. Στούς δεύτερους ἀνήκει ὁ Προαιρέσιος, τόν ὁποῖον ὁ Ἰουλιανός ἐθάυμαζε τόσον ὥστε θέλησε νά τόν ἐξαιρέση ἀπό τήν ἀπαγόρευσιν (πού ὁ ἴδιος ἐθέσπισε) νά διδάσκουν οἱ χριστιανοί. Ὁ Προαιρέσιος ὅμως ἀπέρριψε τήν «χάριν» καί ἔπαυσε νά διδάσκη. Ἡ συνύπαρξις «ἐθνικῶν»-χριστιανῶν στίς φιλοσοφικές σχολές Ἀθηνῶν διεκόπη ὄχι ἀπό τούς ἔνθεν-κἀκεῖθεν πνευματικούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπό βιαίαν ἐπέμβασιν τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Τοῦτο συνέβη μέ τό διάταγμα τοῦ Ἰουλιανοῦ, πού ἀπηγόρευσε στούς χριστιανούς νά διδάσκουν καί ξανά, μέ τό ἀντιστρόφου περιεχομένου διάταγμα τοῦ Ἰουστινιανοῦ.




• «Ἕνα καί ἥμισυ αἰῶνα ἀφ’ὅτου οἱ χριστιανοί κέρδισαν τήν αὐτοκρατορία...συντίθενται ὕμνοι πρός τούς θεούς καί ἡ «Στοιχείωσις Θεολογική»...(σ.σ. περίφημο θεολογικό ἔργο τοῦ «ἐθνικοῦ» Πρόκλου) Κατά τόν ε΄αἰῶνα φιλόσοφοι καί ρήτορες ἤκμαζαν εἰς τάς πόλεις περί τό Αἰγαῖον...Ἕως τό τέλος τοῦ στ΄αἰῶνος ὁ μέγας κύκλος τῶν Ἑλλήνων ἐκυριάρχη εἰς τήν πολιτιστική ζωή».( Peter Brown: “The World of Late Antiquity” 1971).
• Ὁ σφόδρα ἀντιχριστιανός Π. Μαρίνης δέχεται: «Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες μικρασιατικές πόλεις, ἡ Ἀφροδισιάς τῆς Καρίας, παρέμενε ἀποκλειστικῶς παγανιστική καί εἰς τά 490 ἐτίμησε πολίτας της πού εἶχον λάβει ἀνώτατα αὐτοκρατορικά ἀξιώματα, μέ ἀνδριάντες καί ἐπιγραφές πού τιμοῦν τούς πατροπαράδοτους Θεούς συνεχίζουσα νά αὐτοπροσδιορίζεται ὡς ἡ πόλις τῆς Παφίας Θεᾶς». («Πάνθεον» 17, σ.77).
Ἄρα, κατά τούς αἰῶνες πού ἀπό ὡρισμένους θεωροῦνται ὡς ἡ ἐποχή τῆς βιαίας ἐπιβολῆς τοῦ χριστιανισμοῦ:
α’) Συνεχίζονται ἐλευθέρως οἱ ἀρχαῖες λατρεῖες, συντίθενται ὕμνοι πρός τούς θεούς καί συγγράφονται θεολογικές μελέτες τῶν «ἐθνικῶν».
β’) Οἱ Ἕλληνες κυραρχούν πολιτιστικῶς στήν Αὐτοκρατορία.
γ’) Πόλεις ὁλόκληρες παραμένουν κατά τρόπον ἀπόλυτον πιστές στίς ἀρχαῖες θρησκεῖες τους καί ἀνεγείρουν μνημεῖα καί στούς μή-χριστιανούς πολίτες τους πού διεκρίθησαν. Τοῦτο ὀφείλεται στόν βυζαντινό κοινοτισμό πού συνεδύαζε τήν ἀρχαιοελληνική παράδοσι τῆς «πόλεως-κράτους», τήν Ἑλληνιστική τῶν αὐτονόμων πόλεων καί τόν χριστιανικό συμβιοτισμό. Στό Βυζάντιο πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά, ἀπελάμβαναν εὐρύτατη αὐτονομία καί ἐφήρμοζαν τήν συμμετοχική ἄμεση δημοκρατία. Αὐτό, χίλια ἔτη πρίν πρωτοεμφανισθοῦν οἱ αὐτόνομες πόλεις στήν Δύσι. Ἡ ἀρχή ἔγινε ἀπό τήν Ἰταλία, πού προσπάθησε νά ἀντιγράψη τά ἑλληνοβυζαντινά πρότυπα.




δ’) Δεδηλωμένοι μή-χριστιανοί καταλαμβάνουν ἀνώτατα αὐτοκρατορικά ἀξιώματα.
Περί διωγμῶν
Δέν ὑπῆρξαν λοιπόν διωγμοί; Ὑπῆρξαν, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς διαπάλης θρησκειῶν καί ὡς ἔργα ἀμφοτέρωθεν φανατικῶν. Αὐτοί ἀφθονοῦν μεταξύ μή Ἑλλήνων (Σύρων) Χριστιανῶν, Ἰουδαίων (Ἑβραίων), Μιθραϊστῶν (Ἀσιατῶν), Πυρολατρῶν (Περσῶν). Σπανίζουν ὅμως μεταξύ Ἑλλήνων, ἀσχέτως τοῦ ἄν εἶναι πιστοί τῆς ἀρχαίας ἤ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Ἡ θρησκευτική διαπάλη ὁδηγεῖ σέ ἐκρήξεις βίας, οἱ ὁποῖες ὅμως:
α’). Γίνονται τόσον ἀπό χριστιανούς, ὅσον καί ἀπό μή-χριστιανούς. Οἱ πρῶτοι κατακρεουργοῦν τήν Ὑπατία καί καταστρέφουν τά Μιθραῖα. Οἱ δεύτεροι, προηγούμενοι χρονικῶς, κατακρεουργοῦν τοῦς πατριάρχες Πορφύριον Ἀντιοχείας καί Γεώργιον Ἀλεξανδρείας καί πυρπολοῦν χριστιανικούς ναούς.
β’). Εἶναι περιωρισμένες τοπικῶς καί χρονικῶς. Δέν ἔχουν χαρακτήρα γενικῶν διωγμῶν, δέν ἀφοροῦν σ’ὁλόκληρη τήν Αὐτοκρατορία. Ἕνας φανατικός πατριάρχης (Κύριλλος Ἀλεξανδρείας), ἤ αὐτοκράτωρ (Ἰουλιανός, Ἰουστινιανός) ἐξαπολύουν τοπικῶς ἤ γιά περιωρισμένο χρόνο, διωγμούς. Σέ μία ἐπαρχία διώκονται οἱ Χριστιανοί, σέ ἄλλην οἱ Ἑβραῖοι, σέ τρίτην οἱ «ἐθνικοί», ἀναλόγως τοῦ τοπικοῦ συσχετισμοῦ δυνάμεων καί παθῶν.
γ’). Ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς οἱ βιαιότητες προέρχονται κατά κανόνα ἀπό αἱρετικούς. Αὐτό ἰσχύει καί γιά τούς αὐτοκράτορες (Κώνστας, Ἰουστινιανός).
δ’). Σχεδόν σέ καμμία περίπτωσι δέν ὑπάρχουν Ἕλληνες, «ἐθνικοί» ἤ χριστιανοί, πού νά εἶναι ὑπαίτιοι διωγμῶν ἤ καί νά μετέχουν σ’αὐτούς. Οἱ βιαιότητες εἶναι ἔργα Σημιτῶν χριστιανῶν καί ἀντιχριστιανῶν. Γι’αὐτό καί δέν σημειώνονται σέ περιοχές ὅπου ζοῦν μόνον ἤ κυρίως Ἕλληνες.
Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι κατά τήν περίοδο πού ὑποτίθεται ὅτι ὁ χριστιανισμός ἐπεβλήθη διά πυρός καί σιδήρου, παρά τήν ἔντονη καί ἐνίοτε βίαιη διαπάλη μεταξύ ἀντιπάλων θρησκειῶν, ἡ ζωή ἐσυνέχιζετο κανονικῶς σέ ὅλους τούς τομεῖς, περιλαμβανομένου καί τοῦ πνευματικοῦ. Ἡ ἀντίληψις ὅτι κατά τούς πρωτοβυζαντινούς αἰῶνες κυριαρχοῦσε ἡ βία, εἶναι ἔργο ἀντιχριστιανῶν ἱστορικῶν καί ἄλλων ὡρισμένων οἱ ὁποῖοι μεγιστοποιοῦν καί γενικεύουν μέ ἀκραῖες ὑπερβολές φαινόμενα πού ὑπῆρξαν, ἀλλά δέν εἶχαν τήν ἔκτασι, τήν ἔντασι καί τήν σημασία πού ἐκ τῶν ὑστέρων τούς ἀποδίδουν. Διατείνεται λ.χ. ὁ Π. Μαρίνης ὅτι οἱ χριστιανοί τῆς Αὐτοκρατορίας ἦσαν λιγότεροι τοῦ 1% (!) καί συνεχίζει: «τό ἀνακῦπτον ἐρώτημα ἐάν εἶναι δυνατόν μία θρησκεία τοῦ 1% νά καταστῆ ἡ κρατικῶς ἐπιβαλλόμενη θρησκεία» Καί ἀπαντᾶ: «Διατί ὄχι;». Καί παραθέτει ὡς « ἱστορικά ἀνάλογα» τήν ἐπικράτησιν τῶν Μπολσεβίκων τῆς Ρωσίας ἤ τῶν Μαοϊκῶν τῆς Κίνας. (στό ἴδιο). Ἐκτιμῶ ὅτι ὁ φανατισμός του τόν παρασύρει σέ σφάλματα ἀνεπίτρεπτα γιά πνευματικό ἄνθρωπο. Διότι:
α’) Συγκρίνει ἀνόμοια, παραβιάζοντας θεμελιώδη κανόνα τῆς λογικῆς.
β’) Δέχεται ἐμμέσως, ὅτι ὁ κομμουνισμός μετέβαλε τά «πιστεύω» Ρώσων καί Κινέζων, πράγμα πού δέν συνέβη. Οἱ κομμουνισταί ἐπεκράτησαν, βιαίως, ἀλλά δέν κατώρθωσαν νά κάνουν τούς λαούς πιστούς τοῦ «λενινισμοῦ» ἤ τοῦ μαοϊσμοῦ. Δέν, μετέβαλαν τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Δέν τούς ἔκαναν, παρά τίς προσπάθειές των οὔτε ἀθέους, οὔτε πιστούς τῆς μαρξιστικῆς θρησκείας. Ἐνῶ, οἱ λαοί τοῦ Ἀρίου κλάδου τῆς λευκῆς φυλῆς ΕΓΙΝΑΝ Χριστιανοί.


Στό ἀνά χείρας σας «Πάνθεον» περιλαμβάνονται οἱ Βυζαντινοί ἄνθρωποι τοῦ πολιτισμοῦ, ἀδιακρίτως τοῦ ἐάν ἦσαν «ἐθνικοί» ἤ χριστιανοί.


                                                                    ----------------


Ἀπό τό ὑπό ἔκδοσιν βιβλίο "Πάνθεον Βυζαντίου" ἀπό τίς ἐκδόσεις "Ινφογνώμων"

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

ΣΚΟΠΙΜΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ



3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1993. Σύσκεψη στελεχών της παγκόσμιας οικονομίας . Κεκλεισμένες θύρες. Απουσία ΜΜΕ. Στο συνεδριακό κέντρο Κάρνεγκι της Ουάσιγκτον.
Εισηγητής ο Τζέφρεϋ Σάκς, καθηγητής του Χάρβαρντ, μέγας κύρηκας της παγκοσμιοποίησης.
Απόφαση: Για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης πρέπει να μεταμορφωθούν τα οικονομικά συστήματα κατά το «νεοφιλελεύθερο» πρότυπο : κατάργηση κοινωνικού κράτους και εργασιακών δικαιωμάτων, καθολική ιδιωτικοποίηση , εξαφάνιση ανεξάρτητων αγροτών και μεσαίων στρωμάτων, οι πολυεθνικές παντού.
Όμως, οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές σκοντάφτουν στην αντίδραση των λαών. Πώς θα παρακαμφθεί;
Απάντηση: Με πρόκληση τεχνητών κρίσεων. Οπότε οι «μεταρρυθμίσεις» θα παρουσιαστούν ως δήθεν «σωτηρία» και καλό θα είναι να εφαρμοσθούν από «προοδευτικές» κυβερνήσεις «σοσιαλιστών».
Ο Τζων Ουίλλιαμς , διευθυντής του ΔΝΤ τόνισε:
«Οι κρίσεις μας προσφέρουν τις καλύτερες ευκαιρίες. Είναι λογικό να τις προκαλούμε εσκεμμένα για να παραμεριστούν οι αντιδράσεις στις μεταρρυθμίσεις»
1995: Στην Τύνιδα, 500 «αρμόδιοι» ακούνε τον Μαϊκλ Μπρούνο, διευθυντή της Παγκόσμιας Τράπεζας να αναπτύσσει την τεχνική πρόκλησης κρίσεων.
1996-97: Τεχνητή κρίση πλήττει τις χώρες της Αν. Ασίας, τις λεγόμενες «τίγρεις». Καταρρέουν.
Ενσκήπτουν οι πολυεθνικές και «αγοράζουν» τα πάντα στο 5-7 % της αξίας των (εργοστάσια, ορυχεία, ενέργεια, επικοινωνίες, νερό).
Ν Κορέα, Φιλιππίνες, Ταϊλάνδη, Ταϊβάν, Ινδονησία γίνονται οικονομικές αποικίες των πολυεθνικών. Οι «τίγρεις» τιθασευτήκαν.
Το ίδιο έτος αναλαμβάνει ο Κ. Σημίτης και επιδίδεται με πάθος στην προετοιμασία της «εσκεμμένης κρίσης». Το «έργο» θα ολοκληρώσει ο διάδοχός του Γιωργάκης.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΗΘΟΣ


                                             
                                                       ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΗΘΟΣ
                (Ἀπάντησις στόν κ. Νίκο Σαραντάκο)

  Ὁ κ. Ν. Σαραντάκος παρουσίασε κείμενο του, γιά τόν «Μῦθο τῶν 6 ἑκ. λέξεων» (τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας). Περιέχει:
α) Μίαν ὀρθήν ἐπισήμανσιν
β) Ἕναν ἀνεπίτρεπτον ἰσχυρισμόν
γ) Μίαν ἀπρέπειαν.

α). Ὀρθῶς ἐπισημαίνει ὅτι ἡ ἀποθησαύρισις ἀπό τό πανεπιστήμιο τῆς Καλιφόρνιας 6 ἑκ. ἑλληνικῶν λέξεων δέν συνεπάγεται ὅτι τόσες λέξεις ἔχει ἡ γλὠσσα μας. Διότι τό πανεπιστήμιο ἀπεθησαύρισε ἔργα τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας πού ἀποτελοῦνται ἀπό 6 ἑκ. λέξεις, ἀλλά ἡ ἴδια λέξις, ὅπως εἶναι φυσικό ἐπαναλαμβάνεται πολλάκις. Ἔχει λοιπόν δίκαιο. Ὅμως ἡ ἀρχική ἀνακοίνωσις τοῦ πανεπιστημίου ὅπως κατεχωρήθη σέ διεθνῆ καί ἑλληνικά ἔντυπα, δέν τό διευκρίνιζε. Καί ἐδημιουργήθη ἐσφαλμένη ἐντύπωσις. Ἤδη καί εγώ εἶχα διαπιστώσει τό λάθος.

β). Ὁ κ. Σαραντάκος ὅμως, δέν ἀρκεῖται στήν ἐπισήμανσιν. Ἐκμεταλλεύεται τό λάθος γιά νά δώση τόν ἰσχυρισμόν ὅτι ἡ ἑλληνική δέν εἶναι ἡ ἀρχαιότερη, πλουσιότερη, καλύτερα ὠργανωμένη ἀπό τίς ἰαπετικές γλῶσσες. Ἀμφισβητεῖ ἀκόμη καί τό ὅτι ἔχει λεξιλόγιο πλουσιότερον τῆς ἀγγλικῆς. Καί βάλλει κατά τῶν «ἑλληναράδων» «ἐθνικιστῶν»  καί γιά τήν ἐκτίμησί τους πρός τήν γλώσσα μας. Ἐφαρμόζει ἕνα τέχνασμα κοινῆς προπαγάνδας = ἐπισημαίνει στά 100 λεγόμενα τοῦ ἀντιπάλου του, 1 σφάλμα καί τό γενικεύει γιά νά καταρρίψη τό σύνολον τῶν ἐπιχειρημάτων τῆς ἄλλης πλευρᾶς, χωρίς νά τά ἐξετάζη. Ἡ γενίκευσις ὅμως συνιστᾶ μέγιστον πνευματικόν ἁμάρτημα, διότι δι’αὐτῆς τά πάντα διαστρέφονται. Θυμίζει τόν Ἄγγλον πού ἀπό τό φινιστρίνι τοῦ πλοίου, εἶδε σέ γαλλικό λιμάνι μία γυναίκα χοντρή, πού φοροῦσε τσόκαρα, κρατοῦσε καλάθι μέ ψάρια καί μασουλοῦσε μῆλο. Καί ἔγραψε: «Οἱ Γαλλίδες εἶναι χοντρές, φορᾶνε τσόκαρα, τρῶνε μῆλα καί βρωμάνε ψαρίλα».
  Τό βιβλίο μου «Ἰνδοευρωπαῖοι ἤ Αἰγαῖοι;» ἔχει 250 σελίδες, τῶν 30 σειρῶν  ἤτοι 7.500 σειρές. Ἀπό αὐτές σέ 6, ἀναφέρω ὅτι τό παν. τῆς Καλιφόρνια ἀπεθησαύρισε 6 ἑκ. λέξεις τῆς ἑλληνικῆς, παραθέτω δηλαδή τήν ἀνακοίνωσιν τοῦ πανεπιστημίου. Ὁ κ. Σαραντάκος, ἀπό αὐτές τίς 6 γραμμές, ὁδηγεῖται στήν ἀπόρριψιν τῆς ὑπεροχῆς τῆς ἑλληνικῆς. Ὅλα τά ἄλλα γραφόμενά μου, τά ἀγνοεῖ.
  Ἀσχέτως, ὅμως πρός τήν ὀρθήν ἐπισήμανσίν του, ἡ ἑλληνική εἶναι ἡ ὑπερέχουσα γλώσσα, ἡ ὁποία ἐπηρέασε βαθύτατα καί πολλαπλῶς ὅλες τίς ἰαπετικές γλῶσσες (τίς ἐσφαλμένως ἀποκληθεῖσες «ἰνδοευρωπαϊκές»). Ἐπειδή ἀμφισβητεῖ ὅτι ἡ ἑλληνική ἔχει μεγαλύτερο λεξιλόγιο ἀπό τήν …ἀγγλικήν, δέν ἔχει παρά νά ἀντιπαραβάλη λεξικά τῶν δύο γλωσσῶν καί καθώς εἶναι ἱκανότατος στήν ἀριθμητική, νά μετρήση.
  Ὁ καθηγητής (Ὀξφόρδης) R. Livingstone γράφει ὅτι προσπερνώντας, σέ δρόμο τοῦ Λονδίνου, τό Lyric Theatre, διαπίστωσε ὅτι ἀνέβαζε μίαν tragedy καί μίαν comedy στίς ὁποῖες προηγεῖτο prologue. Τά ἔργα εἶχαν dialogues, characters, metres, choros, orchestra. Καί συνεχίζει τήν παράθεσιν λέξεων ἐκ τῆς ἑλληνικῆς: elegia, dramatic, didactic, poetry, history, biography, rhetoric, aesthetic, epigram κλπ. Καί ἐξηγεῖ: «Ὅταν ἐμφανίσθηκε Ὅμηρος, εὐρωπαϊκή φιλολογία δέν ὑπῆρχε» (“The Legacy of Greece”, 1921).
  γλώσσα τοῦ Ὁμήρου, εἶναι τόσον ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, ὥστε προϋποθέτει ἐξέλιξιν χιλιετιῶν. Ἔχει 3 ἀριθμούς, 8 πτώσεις ὀνομάτων καί 8 χρόνους ρημάτων. Πόσες πτώσεις ἔχουν σήμερα οἱ διάφορες γλῶσσες καί πόσους χρόνους; ( Ἡ ἑβραϊκή λ.χ. ἔχει 2 χρόνους) ἐνῶ οἱ σημιτικές γραφές ἐξακολουθοῦν νά στεροῦνται φωνηέντων). Ὁ Snell Bruno διαπιστώνει: «Ἡ ἑλληνική γλώσσα εἶναι τό παρελθόν τῶν Εὐρωπαίων» («Ἡ Ἀνακάλυψις τοῦ Πνεύματος» 1975). Ὁ G. Murray, καθ. παν. Ὀξφόρδης γράφει: « ἑλληνική εἶναι τελειότερη γλώσσα» (“The Value of Greece to the future of the World” 1929).
  Ἡ ἑλληνική εἶναι ἡ ἀρχαιότερη γλώσσα, ἡ πρώτη πού ἐξεφράσθη γραπτῶς, αὐτή πού ἔχει τίς περισσότερες μη δάνειες λέξεις. (D. Page «Ἰλιάς καί Ἱστοριά») Εἶναι αὐτή πού ἔδωσε τίς ὀνομασίες ζώων, φυτῶν, καρπῶν, αὐτή πού ἐπηρέασε τήν  γενετική σύνθεσι τῶν ἰαπετικῶν γλωσσῶν, ἡ ἔχουσα τίς περισσότερες «πρωτογενεῖς» λέξεις (=μη συμβατικό νόημα), αὐτή ἀπό τήν ὁποίαν προέκυψαν γλωσσολογία (Πλάτων «Κρατύλος ἤ περί ὀνομάτων ὀρθότητος λογικός», ἡ γραμματική (Διονύσιος ὁ Θράξ τοῦ ὁποίου τό ἐγχειρίδιον ἐδιδάσκετο στά ἀγγλικά σχολεῖα ὡς τό 1901), αὐτή μέ τήν ὁποίαν ἐξεφράσθησαν οἱ μεγαλύτερες διάνοιες.
  Πρίν ἀπό τόν Ὅμηρο ὑπῆρξαν πολλοί ποιητές καί πολλές ποιήτριες (βλέπε στό βιβλίο μου «Ἔρευνες γύρω ἀπό τόν Ὅμηρο» 1997). Πού σημαίνει ὅτι ἡ ἑλληνική τοῦ Ὁμήρου εἶχε ἤδη μεγάλην ἱστορία καί οἱ ἰδέες του πιστοποιοῦν ὅτι ἔρχονται ἀπό μεγάλο πολιτισμό. «Ἡ Ὁμηρική ἀντίληψις γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ πρώτη βαθμίς τῆς εὐρωπαϊκῆς σκέψεως» (Snell Bruno). Αὐτά, ὅταν οἱ Εὐρωπιδεῖς χρησιμοποιοῦσαν γλῶσσες ὑποτυπώδεις.
  Ὁ κ. Σαραντάκος τά ἀμφιβητεῖ ὅλα αὐτά μέ μέσον τόν «μῦθο τῶν 6 ἑκ. λέξεων». Εἶναι ὀπαδός τοῦ ἰσοπεδωτικοῦ ἐξισωτισμοῦ. Ἀρνεῖται τήν ὕπαρξιν διαφορῶν. Λαοί, ἔθνη, φυλές, ἄτομα, γλῶσσες, θρησκεῖες, ἤθη, πολιτισμοί εἶναι ἴσοι. Δέν δέχεται τήν ὕπαρξιν ἀνισότητος ἀξίας. Ἀλλά, χωρίς τήν ἀνισότητα δέν θά ὑπῆρχε ἐξέλιξις. Τά πάντα θά ἔμεναν ἀκίνητα.
  Κάθε πρόσωπο κ.λ.π. εἶναι ἄξιον σεβασμοῦ. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὅλα τά πρόσωπα εἶναι ἴσης ἀξίας. Οὔτε οἱ λαοί.

γ). Ὁ κ. Ν. Σαραντάκος εἶναι ἐμπαθής. Γιά λόγους πού ἀδυνατῶ νά κατανοήσω, μισεῖ τούς θαυμάζοντες (ἔστω καί ὑπέρμετρα) τήν Ἑλληνικότητα. Καί τούς βομβαρδίζει μέ χαρακτηρισμούς «ἑλληναράς», «ἐθνικιστής», «περιθωριακός». Ἐμένα μέ ἀποκαλεῖ «χουντοδιανοούμενο». Ἀλλά τι σχέσιν ἔχουν τά πολιτικά πεπραγμένα ἑκάστου σέ μία μη-πολιτική συζήτησι ἤ καί διαφωνία; Κριτήριο τῆς ποιήσεως τοῦ Σεφέρη θά εἶναι ὅτι προΐστατο τῆς λογοκρισίας ἐπί Ι. Μεταξᾶ; Μιλώντας γιά τόν Ἔζρα Πάουντ ὡς ποιητή, θά ποῦμε ὅτι ἦταν «μεγάλος» ἤ «φασίστας»; Θά ἀποφανθοῦμε γιά τήν ἱκανότητα τοῦ Φόν Κάραγιαν νά διευθύνη ὀρχήστρα μέ ὁδηγόν μας ὅτι ἦταν μέλος τοῦ ναζιστικοῦ κόμματος; Σέ συζήτησι ἐπιστημονική εἶναι ἀνεπίτρεπτη ἡ προσφυγή σέ χαρακτηρισμούς ἄλλης κατηγορίας. Δέν θά ἀπορρίψουμε τίς ἰδέες ἀστρονόμου, μαθηματικοῦ ἤ ἰατροῦ στόν τομέα του ἐπειδή διαφωνοῦμε μέ τίς πολιτικές του ἀντιλήψεις. Ὡς ἐπιστήμων δέν κρίνεται κάποιος ἀπό τό τι ψηφίζει. Ἡ προσφυγή σέ χαρακτηρισμούς προδίδει ἀδυναμίαν ἐπιχειρημάτων. Καί ἀποτελοῦν μαρτυρία γιά τό ἦθος ἐκείνου πού προσφεύγει σ’αὐτήν.
                                                                   Γ. Γεωργαλᾶς.

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Ο ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ «ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ». Ἀπάντηση στόν Ν. Μπογιόπουλο




Ὁ Νῖκος Μπογιόπουλος εἶναι ἐπιφανές στέλεχος τοῦ «Ριζοσπάστη» ἄρα και τοῦ ΚΚΕ. Τελευταίως, μαίνεται. Αἰτία: ἡ τακτική τῶν μεταπολιτευτικῶν κυβερνήσεων νά τροφοδοῦν ἀπό τά «μυστικά κονδύλια» διαφόρων κρατικῶν ὑπηρεσιῶν, δημοσιογράφους, ἐκδότες, καναλάρχες, ἠλεκτρονικά καί ἔντυπα ΜΜΕ γιά νά διοχετεύουν δι’αὐτῶν τήν προπαγάνδα τους.
Δίκαιη ἡ ὀργή τοῦ «συντρόφου». Διότι, ὡς πασίγνωστον, στά κομμουνιστικά καθεστῶτα δεν ὑπῆρχε τέτοιο φαινόμενο. Τό θέμα εἶχε λυθεῖ μέ τόν πιό ἁπλό τρόπο: Ὅλα τά ΜΜΕ ἀνῆκαν στό κόμμα καί ἅπαντες οἱ ἐργαζόμενοι σ’αὐτά ἦσαν ὑπάλληλοί του. Ἄρα, καμία ἀνάγκη νά τούς χορηγοῦνται μυστικά κονδύλια. Ἔτσι αὐτά, ἔμεναν ἐξ’ ὁλοκλήρου για τήν χρηματοδότησι τῶν ἀνά τόν κόσμον ΚΚ καί τῶν πρακτόρων τῆς Μόσχας. Βεβαίως, ἀξιόλογα ποσά αὐτῶν τῶν κονδυλίων εἰσέπραττε τό ΚΚΕ. Περί αὐτοῦ τά στοιχεῖα εἶναι ἄπειρα. Μεταξύ των καί οἱ ἀποκαλύψεις τοῦ Ἐλ. Σταυρίδη καί Γρ. Φαράκου πού διετέλεσαν γεν. γραμματεῖς τοῦ ΚΚΕ, ἀλλά καί τά πρακτικά τῆς Κομ. Διεθνοῦς πού δημοσιεύθηκαν μετά τήν καθεστωτικήν ἀλλαγήν, στήν Μόσχα.
Δικαίως λοιπόν ὀργίζεται ὁ σύντροφος Νῖκος Μπογιόπουλος. Μέσα στήν ὀργή του ὅμως ὑπέπεσε σε ἕνα σφάλμα. Ἀνέφερε τόν Γ. Γεωργαλᾶ. Τίτλος τοῦ ἄρθρου του : «Τά μυστικά κονδύλια καί οἱ Γεωργαλάδες τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας». Στό κείμενο οὐδεμία γίνεται ἀναφορά στόν Γεωργαλᾶ. Ἁπλῶς τό ὄνομα μπῆκε στόν τίτλον πρός ἐντυπωσιασμόν.
Σφάλμα.
Διότι ὁ Γεωργαλᾶς εἶναι γνώστης τῶν περί κομμουνισμοῦ. Καί ἡ ἄνευ λόγου άναφορά τοῦ ὀνόματός του ἀπό τόν όργῖλον «σύντροφον» τόν ὤθησε σέ ἀποκαλύψεις για τά οἰκονομικά τοῦ ΚΚΕ. Ἰδοῦ:
Τό ΚΚΕ εἶναι ἰδιοκτήτης
1. Τοῦ ἐπί τεραστίου οἰκοπέδου μεγάλου κτιριακοῦ συγκροτήματος Περισσοῦ («σπίτι τοῦ λαοῦ»)
2. Ἐπιβλητικοῦ νεοκλασσικοῦ κτιρίου πίσω ἀπό τό Πολυτεχνεῖο-ἕδρα τῆς Κ.Ο.Α.
3. Περισσοτέρων τῶν 800 κτιρίων σέ διάφορα σημεῖα τῆς Ἑλλάδος.
4. Καλλιεργησίμων ἐκτάσεων σέ ὅλη τήν χώρα.
5. Τῆς «Τυποεκδοτικῆς Α.Ε.» Τό 1988 ἐνεφάνισε κέρδη 550 ἑκ. δρχ.
6. Τῆς «Πειραϊκῆς Τυπογραφικῆς Α.Ε.»
7. Πακέτων μετοχῶν σέ ἐπιχειρήσεις νέας τεχνολογίας ὅπως software, ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν (ΥΠΥΤ στήν Χαλκίδα), προσωπικῶν ὑπολογιστῶν.
8. Πολλῶν Α.Ε.
9. Μετοχῶν σέ ναυτιλιακές ἐπιχειρήσεις ὅπως τῆς «Τράνς Ὄριεντ Σίπινγκ»
10. Ἑταιριῶν εἰσαγωγῆς-ἐξαγωγῆς.
11. Ἐργοστασίου στόν Βόλο, ἐπεξεργασίας μετάλλων
12. Ἑταιρίας ἐμπορίου φαρμάκων, πού ἔσπαζε τό ἐμπάργκο κατά τῆς Ν. Ἀφρικῆς
Ἐπί πλέον, εἰσέπραττε μίζες ἀπό ὅσους ἤθελαν συναλλαγές μέ τήν ΕΣΣΔ.
Ὅλα τά παραπάνω, εἶναι ἀπό «Τό Βῆμα» 17/2/1991. Ἡ ἐφημερίς ἰσχυρίζεται ἐπίσης, ὅτι τό ΚΚΕ ἀσχολήθηκε μέ λαθρεμπόριον ὅπλων σέ συνεργασία μέ τήν «Στάζι» τῆς ἀν. Γερμανίας. Κατά τήν ἐφημερίδα, κατά τόν πόλεμον Ἰράν-‘Ιράκ, τό ΚΚΕ πουλοῦσε ὅπλα καί στούς δύο, μέ κέρδος 100 ἑκ. δολλάρια.
Συμπέρασμα τοῦ «Βήματος»: Τό ΚΚΕ ἀποτελεῖ ἕναν ἀπό τούς ἰσχυρότερους οἰκονομικούς παράγοντες τῆς Ἑλλάδος.
Ἱκανοποιήθηκε ὁ σύντροφος Μπογιόπουλος; Ὄχι; Τότε ὑπάρχουν καί ἄλλα.
Τόν Ὀκτώβριον 1991, ὁ ὑπ. Δικαιοσύνης τῆς Ρωσίας, Νικολάι Φεντόρωφ, ἀπό τό βῆμα τῆς βουλῆς, ἀπεκάλυψε ὅτι τό ΚΚΣΕ, ἐνίσχυε οἰκονομικῶς τό ΚΚΕ, ἕως τόν Αὔγουστο 1991. Ὁ Βαλεντίν Κούπτσωφ, τέως γρ. τοῦ ΚΚΣΕ, ἐπιβεβαίωσε τά λεγόμενα καί πρόσθεσε ὅτι τό ΚΚΣΕ χρηματοδοτοῦσε καί τίς ἐπιχειρήσεις τοῦ ΚΚΕ καί μάλιστα, μετά τό 1989, χρησιμοποιοῦσε γι’αὐτό, «δυτικές πιστώσεις» πού βεβαίως προωρίζοντο για ἄλλους σκοπούς. Τά χορηγούμενα ποσά εἰσηγεῖτο ὁ Βαλεντίν Φαλίν καί τά ὑπέγραφεν ὁ Μιχαήλ Γκορμπατσώφ. Ὁ τελευταῖος ἐπιβεβαίωσε τό γεγονός διά τοῦ ἐκπροσώπου του Ἀντρέι Γκράτσεφ. Καί διευκρίνησε: «Ἦταν συνέχισις τῆς ἀπό μακροῦ ἐφαρμοζομένης πρακτικῆς ἐνισχύσεως τῶν φιλικῶν μας πολιτικῶν δυνάμεων». ( Ὅλα αὐτά ἀπό «Τό Βῆμα» 27/10/91)

Θέλει καί ἄλλα ὁ ὀργισμένος «σύντροφος»; Ὑπάρχουν. «Ἕξι μεγάλες ἑταιρίες μέ τζίρο δισεκατομμυρίων ἀνήκαν στήν οἰκογένεια Φλωράκη» («Αὐριανή 12/6/89). Τίς κατονομάζει καί δίνει στοιχεῖα. Ἀναφέρει ἐπίσης ὅτι ὁ Φλωράκης ἦταν ἰδιοκτήτης πολυτελοῦς θαλαμηγοῦ «Roy» μέ καμπίνες για 12 ἄτομα.

Ἡ «Καθημερινή» (30/9/90, κείμενο Τ. Τέλογλου) παραθέτει κατάλογο ἑταιριῶν πού ἀνήκουν στό ΚΚΕ.
Ναυτιλιακή, τυποεκδοτική, εἰσαγωγῆς ἐνδυμάτων, εἰσαγωγῆς ὀρυκτῶν. Ἀποκαλύπτει ἐπίσης ὅτι τό ΚΚΕ μισθοδοτεῖ 1.000 στελέχη του γιά νά ἀσχολοῦνται ἀποκλειστικῶς μέ κομματική δραστηριότητα.

Τό περιοδικό «ΕΝΑ» (8/2/91): « Ἡ οἰκονομική αὐτοκρατορία τοῦ ΚΚΕ». Μεταξύ ἄλλων τό ἀναφέρει ὡς ἰδιοκτήτην ἐπιχειρήσεων τουρισμοῦ, διαφημίσεων, θεαμάτων, παραγωγῆς βίντεο κ.α. Ἑταιρία του ἔφερε στήν Ἑλλάδα τόν χεβιμεταλλά Alice Cooper. Τό ΚΚΕ εἶναι ἐπίσης ἰδιοκτήτης ξενοδοχείων σέ Ἀττική, Κέρκυρα, Σαντορίνη, Ἑρμιόνη.

Τό ρωσικό περιοδικό «Ρωσία» (Ὀκτ. 1991) γράφει ὅτι τό ΚΚΕ ἐχρηματοδοτεῖτο ἀπό τήν Μόσχα μέ ἐτησίαν χορήγησιν. Τό 1987, ἔλαβε 900.000 δολλάρια.
Ἄν ὁ σύντροφος πού μαίνεται κατά τῶν μυστικῶν κονδυλίων θέλει καί ἄλλα στοιχεῖα, θά τά βρῆ στό:
«Σπῆγκελ» ( Ἀπρ. 1991)
« Ἐλευθεροτυπία» (22/4/91)
Καί τό βιβλίο «Χορεύοντας μέ τίς ἀρκοῦδες», τοῦ ἐπί ἔτη ἀνταποκριτοῦ τῶν Ν.Υ.Τ. στήν Ἀθήνα, Παύλου Ἀναστασιάδη, κεφ. «Οἱ κρυφές δραστηριότητες τοῦ ΚΚΕ» σ. 137, ἔκδ. 1992)
Ταῦτα καί διατελῶ ἀσμένως, ἐν ἀναμονῇ συνεχείας τῆς χαριτωμένης ἀλληλογραφίας μας, μέ συντροφικούς χαιρετισμούς.
Γεώργιος Γεωργαλᾶς







Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Ριζῶν ζήτησις (ἕνα διδακτικό κεφάλαιο, ἀπό τό ἔργο που θά ἐκδοθῆ σύντομα : " Βυζαντίου Πάνθεον")


                                    
                                     ΡΙΖΩΝ ΖΗΤΗΣΙΣ
                    ( Οἱ μέσοι Ἕλληνες ἔναντι τῶν Ἀρχαίων)
« Στούς Βυζαντινούς λογίους ὀφείλουμε χρέος…ἐπειδή διεφύλαξαν μέ τόσην ἀγάπη τόσους πολλούς θυσαυρούς ἀπό τό κλασσικό περελθόν καί τήν κλασσική παράδοσι τῆς φιλοσοφίας, τοῦ στοχασμοῦ καί τῆς ἔρευνας».
                                                              Στ. Ράνσιμαν
                                                («Βυζαντινός Πολιτισμός»)



  Τά ἔθνη, ὅταν ἀντιμετωπίζουν δύσκολες ὧρες καί διέρχονται κρίσιν, ἔχουν δύο ἐπιλογές:
  α) Νά ἀφεθοῦν μοιρολατρικῶς στό ρεῦμα πού τά παρασύρει.
  β) Νά στραφοῦν πίσω, πρός τις ρίζες τους γιά νά ἁρπαχθοῦν ἀπό αὐτές καί νά συγκρατηθοῦν ὑπερνικώντας τό ρεῦμα.
  Ἀλλά καί ἡ στροφή πρός τις ρίζες ἔχει δύο παραλλαγές:
  α) Ἡ μία εἶναι ἡ έκστατική ἐνατένησίς των, ἡ ἀπεριόριστη προγονολατρεία. Αὐτή γίνεται ἀπόπειρα ἀναβιώσεως παλαιῶν, περασμένων ἐποχῶν, μέ ἀντιγραφή καί μίμησιν τῶν ἐξωτερικῶν γνωρισμάτων τους.
  β) Ἡ ἄλλη, εἶναι ἡ ἄντλησις ἀπό τό παρελθόν τῶν στοιχείων ἐκείνων πού μποροῦν νά ἀξιοποιηθοῦν γιά τήν ἀντιμετώπισι τῶν δυσκόλων καιρῶν καί γιά νά φωτισθῆ ἡ πορεία πρός τό μέλλον.
  Ἡ πρώτη στάσις εἶναι στείρα καί καταντᾶ γραφική ἤ ἐπικίνδυνη. Ἡ δεύτερη εἶναι γόνιμη καί μπορεῖ νά ἀποβῆ σωτήρια.

                            Ὁ Ἑλληνισμός ἐν κινδύνῳ
  Κατά τόν ια΄αἰώνα, ὁ Ἑλληνισμός τῶν Μέσων Χρόνων βρέθηκε σέ τέτοιες δυσχερεῖς στιγμές ἀντιμετωπίζοντας συγχρόνως δύο φοβερές ἀπειλές-τῶν Εὐρωπαίων ἀπό τήν Δύσι καί τῶν Τούρκων ἀπό τήν Ἀνατολή. Καί οἱ μέν καί οἱ δε ἐξορμοῦν ἐναντίον του: Νορμανδοί, Παπικοί, Ἰταλοί, Σταυροφόροι ἐκ δυσμῶν, Σελτζοῦκοι καί Ὀσμανλῆδες Τοῦρκοι ἐξ’ ἀνατολῶν.
  Ταυτοχρόνως ὁ Ἑλληνισμός πιέζεται άπό τόν βορρᾶ (Οὗγγροι) καί ἀναγκάζεται νά μάχεται ἐναντίον διαλυτικῶν τάσεων στό ἐσωτερικό τῆς Αὐτοκρατορίας του (Βούλγαροι, Σέρβοι, Βλάχοι).
  Ἐπί τέσσερις σχεδόν αἰῶνες, ὁ Ἑλληνισμός ὑποχρεώνεται νά δίνη μάχην ζωῆς σέ πολλαπλά μέτωπα. Εἶναι ἡ ἐποχή πού ὑφίσταται τις μεγάλες ἧττες στό Μετζικέρτ (1071) καί στό Μυριοκέφαλο (1176) ἀπό τούς Τούρκους, ἐνῶ οἱ Δυτικοί }αρπάζουν τήν ἴδια τήν Βασιλεύουσα (1204) καί καταλύουν τήν Ἑλληνική Αὐτοκρατορία, ἐγκαθιστώντας τήν Φραγκοκρατία.
  Ὁ Ἑλληνισμός ἀπειλεῖται μέ ἀφανισμό: φυλετικό, ἐθνικό, κρατικό, θρησκευτικό, γλωσσικό, πολιτισμικό. Στρέφεται λοιπόν πρός τις ρίζες του, ὅπως πράττει κάθε ἔθνος μέ ἰσχυρό ἔνστικτον αὐτοσυντηρήσεως καί δυνατή βούλησι γιά ζωή.

                         Ἡ παρακμιακή προγονοπληξία
  Σέ πρώτη φάση, κατά τόν ια’ αἰώνα, ἡ στροφή προσλαμβάνει τόν χαρακτῆρα τῆς μιμήσεως τῶν ἐξωτερικῶν γνωρισμάτων τῆς Ἀρχαιότητος. Κύριος ἐκπρόσωπός της, ὁ Μιχαήλ Ψελλός (1018-1096).

         Στην εικόνα: Ο Μιχαήλ Ψελλός (αριστερά) με τον μαθητή του, αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ' Δούκα ("Παραπινάκη").
          Πηγή: Χρονογραφία Μιχαήλ Ψελλού.


  Καλός ἀρχαιογνώστης, ἱκανός καθηγητής τῆς φιλοσοφίας, εὐφυής, πολυμαθής, φιλοπερίεργος συγγραφεύς ἔργων εὐρείας θεματογραφίας (ἱστορίας, φιλοσοφίας, θεολογίας), διπλωμάτης, ρήτωρ, λογοτέχνης, πρωθυπουργός. Δημιούργησε τήν «παράταξιν τῶν λογίων», καταπολέμησε μέ ὅλα τά μέσα τούς στρατιωτικούς καί τελικῶς ἔγινε παράγων καταστροφῆς, συντελέσας στήν ἧττα τοῦ Μετζικέρτ (1071) πού γιά τόν Ἑλληνισμό ἐσήμανε τήν ἀρχήν ἀπωλείας τῆς Μ. Ἀσίας.
  Κατά τόν Κ. Παπαρρηγόπουλο «έπεχείρησε νά κυβερνήση τό κράτος διά μόνης τῆς ἐπιτηδειότητος ἥν ἐκέκτητοτοῦ νά συρράπτη άναπαίστους καί ἰάμβους» (Δ’631). Δυστυχῶς εἶχε καί ἄλλες ἱκανότητες: τῆς ραδιουργίας, τῆς μηχανορραφίας, τῆς ὑπονομεύσεως, τοῦ κυνισμοῦ, τοῦ ἀνενδοίαστου, πού τόν ἀνέδειξαν σέ συντελεστή τῆς καταπτώσεως.

 Ὀρθῶς  ὁ  Κ. Παπαρρηγόπουλος παρατηρεῖ: « Ναί μέν ἡ παιδεία εἶναι σύντροφος καί πολλάκις ὁδηγός τοῦ πολιτικοῦ ἀνδρός πολύτιμος ἀλλά καί ἐν ὁμαλωτάτους καιροῦς οἱ τάς τύχας τοῦ ἔθνους διέποντες δέν εἶναι δυνατόν νά ἀσχολοῦνται συγχρόνως περί ἔργα φιλολογικά εἰμή θυσιάζοντες καίρια τοῦ κράτους συμφέροντα, πολύ δε μᾶλλον ἐν καιρούς κρισίμους οἶοι ἧσαν οἱ τότε» (Ε’ 182).
  Καί σχολιάζοντας τόν κύκλον τῶν λογίων τύπου Ψελλοῦ: « Οἱ ἄνδρες οὗτοι ἦσαν μέν ἑλληνισταί κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον ἀξιότιμοι, ἀλλά σωτῆρες τοῦ κράτους ἐπιτήδειοι  δέν ἦσαν» (Ε’ 183).
  Δέν ἦσαν ὅλοι οἱ προγονολάτρες ὅμοιοι πρός τόν Ψελλό. Ἡ συγγενής του, Εὐδοκία Μακρεμβολίτισσα, ἡ ὁποία ἄσκησε τήν αὐτοκρατορική ἐξουσία ἀπό τό  1067 ἕως τό 1071 καί ἐν συνεχείᾳ ἔγινε σύζυγος τοῦ Ρωμανοῦ Δ’ Διογένους, δέν εἶχε τίς ἀρνητικές ἐπιδόσεις του. Ἀντιθέτως, προσπάθησε νά στηρίξη τόν Ρωμανό Δ’ πού ἐξέφραζε τήν στρατιωτική παράταξι τήν ὁποίαν καταπολεμοῦσε ὑποχθονίως ὁ Ψελλός. Παρέμεινε ὅμως στήν στεῖρα ἐνατένισι τοῦ μεγάλου παρελθόντος. Τό ἔργο της «Ἰωνιάς», ὁ Κ. Παπαρρηγόπουλος τό χαρακτηρίζει «κακόζηλον ἀπομίμησιν» τῶν ἀρχαίων συγγραμμάτων.


 
         Ἡ γόνιμη προγονολατρεία: Ἑλληνοχριστιανισμός
 
  Ὑπάρχει καί ὁ ἄλλος τρόπος θεωρήσεως τοῦ παρελθόντος: Ὁ γόνιμος. Εἶναι ὁ τρόπος πού κατά τόν ε’ αἰώνα ἐφήρμοσεν ὁ ἐπίσκοπος Πτολεμαΐδος, μαθητής τῆς Ὑπατίας, Συνέσιος, ὁ ὁποῖος ἐπεδίωξε νά διαμορφώση ὡς ἰδεολογίαν τοῦ κράτους μιά σύνθεσιν Ὀρθοδοξίας καί (ἀρχαιο)ελληνικῶν ἀξιῶν-τόν Ἑλληνοχριστιανισμό. Ἡ ἀπόπειρά του δέν καρποφόρησε. Ἰδεολογία τοῦ Βυζαντίου ἔγινεν ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς ἑλληνική βεβαίως ἐκδοχή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά χωρίς τήν παρουσία τῆς Ἑλληνικότητος ὡς αὐτόνομης καί ἰσότιμης μέ τήν θρησκεία συνιστώσας.
   Τόν ιβ’ αἰώνα διαμορφώνεται μιά κίνησις πού ἀποβλέπει στήν ἀναμόρφωσιν τῆς ἰδεολογίας τοῦ Βυζαντίου. Ἕως τότε, ἡ Ὀρθοδοξία, ἐκτός ἀπό θρησκεία κατεῖχε καί θέσιν ἰδεολογίας τοῦ κράτους. Τώρα, πολλοί πνευματικοί ἄνθρωποι ζητοῦν ἡ Ὀρθοδοξία ὡς ἰδεολογία νά συνδυαστῆ μέ μίαν ἀναζωπύρωσιν τῆς Ἑλληνικότητος. Φορεῖς αὐτῆς τῆς ἰδέας εἶναι:
·        Οἱ ἀρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης Εὐστάθιος καί Ἀθηνῶν Μιχαήλ Ἀκομινᾶτος.
·        Οἱ ἀδελφοί Ἰωάννης καί Ἰσαάκ Τζέτζης
·        Ὁ χρονογράφος Νικήτας Ἀκομινᾶτος
Δέν εἶναι στεῖροι προγονολάτρες ὅπως οἱ προγενέστεροι, οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς ἀντέγραφαν τήν Ἀρχαιότητα μιμούμενοι τά ἐξωτερικά της γνωρίσματα.
·        Εὐστάθιος εἶναι ὁ πρῶτος πού χρησιμοποιεῖ τόν ὅρον «Ἕλλην» μέ ἐθνικήν-ὄχι θρησκευτικήν σημασίαν.
·        Ὁ μαθητής του, Μιχαήλ Ἀκομινᾶτος, ἀπορρίπτει τό ὄνομα «Ρωμαῖοι» καί χρησιμοποιεῖ τό «Ἕλληνες»
·        Τούς ἀκολουθοῦν οἱ Χαλκοκονδύλης, Πλήθων, Φραντζῆς, πού ὀνομάζουν τούς κατοίκους τοῦ κράτους «Ἕλληνας», ἐνῶ ὁ Μιχαήλ Ἄγγελος Κομνηνός ἀνακηρύσσεται «αὐθέντης ὅλης τῆς Ἑλλάδος».

·          Τέλος ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ’ Παλαιολόγος,
στόν ἔσχατο λόγο του, προτρέπει τούς συναγωνιστές του νά πολεμήσουν «ὡς Ἑλλήνων ἀπόγονοι» ὑπέρ τῆς Πόλεως πού ἀποτελεῖ «τήν ἐλπίδα καί χαράν πάντων τῶν Ἑλλήνων». Πόσον ἑλληνικότεροι εἶναι αὐτοί οἱ λόγοι ἀπό τίς «σχεδογραφίες» τοῦ Ψελλοῦ ! Καί ὄχι μόνον οἱ λόγοι , ἀλλά καί οἱ πράξεις.
  Ὁ ἀρχαιολάτρης Ψελλός, θαυμάζει τόν Λεωνίδα, ἀλλά ὑπονομεύει τήν στρατιωτικήν παράταξιν καί στήν προσπάθεια ἀγωνιστικοῦ συναγερμοῦ, ἀντιτάσσει τήν εἰρηνοφιλίαν.
  Ὁ Παλαιολόγος δέν θαυμάζει ἁπλῶς τόν Λεωνίδα. Γίνεται Λεωνίδας. Εἶναι ὁ Λεωνίδας τοῦ Μέσου Ἑλληνισμοῦ. Οἱ ὁμοιότητές του μέ τόν Λεωνίδα εἶναι χαρακτηριστικές καί οὐσιαστικές.
  Ἀμφότεροι:
Εἶναι Βασιλεῖς, ἀλλά καί πολέμαρχοι.
Ἀπορρίπτουν τίς προτάσεις συνθηκολόγησης.
Μάχονται μέχρις ἐσχάτων.
Πίπτουν μαχόμενοι.
  Ὁ Μέσος Ἑλληνισμός ἀποδεικνύεται ἐμπράκτως ὅτι εἶναι ἡ συνέχεια τοῦ Ἀρχαίου.

Οἱ τοῦ κινήματος «ἐπιστροφή στίς ρίζες» βλέπουν τήν Ἑλληνικότητα δημιουργικά. Ἀπό τήν Ἀρχαιότητα ἀντλοῦν Ἀξίες, ὄχι γραφικότητες. Δέν παγηδεύονται ὅπως ὁ Ψελλός σέ ἀστρολογίες καί θαυματοπονίες.
·         Ὁ Ψελλός ξέρει ὁλόκληρη τήν «Ἰλιάδα» ἀπό στήθους. Ἀλλά ὁ Εὐστάθιος εἶναι ἐκεῖνος πού άναδεικνύεται στόν παγκοσμίως ἄριστο διαχρονικῶς σχολιαστή τοῦ Ὁμήρου.
·        Ὁ Ψελλός ὑπερηφανεύεται ὡς μέγας ἐπιστήμων τῆς «σχεδογραφίας» = τῆς λεπτομεροῦς γραμματικῆς ἀναλύσεως τῶν ἀρχαίων κειμένων. Ἡ Ἄννα Κομνηνή ὅμως, ἀποστρέφεται τήν «σχεδογραφία» ἐπειδή περιορίζει τό περιεχόμενο αὐτῶν τῶν κειμένων σέ τυπική γραμματική ἀνάλυσι, σέ ἀνάλυσι τῶν μέτρων καί ρυθμῶν τῆς ἀρχαίας ποιήσεως καί σέ διδασκαλία ἐπί τῆς ἀρχαίας ἐκφορᾶς τῶν λέξεων.
·        Ὁ Ψελλός περιφρονεῖ τούς στρατιωτικούς ἐπειδή δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τόν Πλάτωνα (πού ὁ ἴδιος παρανοεῖ) Αὐτοί ὅμως πολεμοῦν Τούρκους καί Δυτικούς, ἐνῶ ὁ ἴδιος τούς ὑπονομεύει καί παράγει «κουλτουριάρηδες» ὅπως ὁ Ἰωάννης Ἰταλός.
·        Ἰωάννης Μαυρόπους, ἐπίσκοπος Εὐχαΐτων, κατανοεῖ τόν Πλάτωνα καλύτερα ἀπό τόν Ψελλό. Καί ὁ Μιχαήλ Ἀκομινᾶτος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ἐμβαθύνει πολύ περισσότερο ἀπ’ αὐτόν στήν ἀρχαία φιλοσοφία.
·        Οἱ ἀδελφοί Ἀκομινᾶτοι καί Τζέτζη, ὅπως καί ὁ Εὐστάθιος, σκέπτονται πολύ «ἑλληνικότερα» ὅταν, ὅπως ὁ Σωκράτης, ἀρνοῦνται νά ταυτίσουν τήν πολυμάθεια μέ τήν σοφία. (Ὁ Ψελλός θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ἱστορικό, φιλόσοφο, θεολόγο, πολιτικό, διπλωμάτη, φιλόλογο, ἀλλά καί ἰατρό, ἀστρολόγο, θαυματοποιό).
               
                       Τό παρελθόν ὡς μή-μέλλον.
  Δέν ἐξέλειπε πάντως ἡ τάσις τῆς ἐκστατικῆς ἐνατενίσεως τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος, ἀπο-κομμένου ἀπό τά προβλήματα τοῦ παρόντος. Ὁ αὐτοκράτωρ Ἀνδρόνικος Β’ Παλαιολόγος (1282-1328) εἶναι γνήσιος ἐκπρόσωπός της. Ἐνῶ ὁ Ἑλληνισμός βυθιζόταν βαλλόμενος ἀπό Εὐρωπαίους καί Τούρκους αὐτός, μέ τόν κύκλο του ἀπό λογίους, ποιητές, ἱστορικούς καί θεολόγους θαυμαστές τῆς Ἑλληνικῆς Ἀρχαιότητος, ἠσχολοῦντο μέ τήν ἀναβίωσιν τῆς παιδείας της τήν ὁποίαν ἔβλεπαν ἄσχετην πρός τήν ἀνάγκην τῆς διεξαγωγῆς τοῦ θανασίμως κρισίμου ἀγῶνος πού ἔδινε ὁ Ἑλληνισμός. Ὅπως γράφει ὁ Κ. Παπαρρηγόπουλος, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, «κτησάμενοι διά τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς παιδείας οὐ μικράν περί τόν λόγον χάριν καί δεξιότητα, ἀλλά δέν εἶχον προσπορισθῆ τόν ἀρρενωπόν χαρακτῆρα ὅστις ἦτο ἀπαραίτητος ἵνα ἀντιπαραταχθῶσι πρός τάς δεινάς δυσχερείας πρός ἅς ἔδει νά παλαίσωσιν» (Ε’ 180).
·        Γιά νά καλύψη τά οἰκονομικά ἐλλείμματα, ὁ Ἀνδρόνικος περιόρισε τίς χερσαῖες καί κατήργησε τίς ναυτικές δυνάμεις τοῦ κράτους!
·        Γιά νά τό σώση ἀπευθύνθηκε στούς  Ἰταλούς ἐμπόρους καί στούς καταλανούς μισθοφόρους.
Οἱ Τούρκοι κατέλαβαν μεγάλες περιοχές τῆς Μ. Ἀσίας καί ἡ Κ/λις γέμισε πρόσφυγες. Ὁ λαός τόν ἀνέτρεψε τό 1328 καί ἀποβλέποντας σ’ἕναν ἀγωνιστή αὐτοκράτορα ἀνέβασε στόν θρόνο τόν ἐγγονό του Ἀνδρόνικο.

  Ὁ κύκλος αὐτός, (Ἀνδρόνικος Β,’ Θεόδωρος Μετοχίτης, Νικηφόρος Γρηγορᾶς, Μάξιμος Πλανούδης, Ἰωάννης Γλυκύς) εἶδαν στίς ρίζες τήν φυγή ἀπό τήν ζοφερή πραγματικότητα καί τήν παρηγοριά, ὄχι τήν πηγή δυνάμεων γιά ἀγώνα. Ἀνακράζει ὁ Νικηφόρος Γρηγορᾶς: «Πάλαι γε μέν ἡ Ἑλλάς, τήν τῶν λόγων ἑστίαν ἐθρήνησε, τάς Ἀθήνας, ὁποτ’ ἐπιβούλως δραμών καθεῖλεν
αὐτάς ὁ Λακεδαιμόνιος Λύσανδρος. Ἡμεῖς δ’ οὐδ’ ἀξίως θρηνεῖν ἔχομεν σήμερον..» (Ἐπιτάφιος πρός Μετοχίτην). Προσέξτε, ὄχι τόσο τήν μελαγχολίαν τῶν λόγων, ὅσο τήν ἀντιπαράθεσιν τῶν Ἀθηνῶν, «τήν τῶν λόγων ἑστίαν», πρός τήν Λακεδαίμονα ( τήν τῶν ἀγώνων ἑστίαν). Ἡ στροφή πρός τίς ρίζες εἶναι μονομερής. Σ’αὐτές βλέπουν μόνον «λόγους»-ὄχι ἀγῶνες.
  Ὁ ἴδιος παρουσιάζει τόν Θεόδωρον Μετοχίτην νά ἀγωνιᾶ νά βρίσκη  εὐκαιρίες ὥστε ἀπαλλασσόμενος ἀπό τήν διοίκησιν τῶν κοινῶν (ἦταν πρωθυπουργός) νά ἐπιδίδεται στούς λόγους «ὥσπερ ἄν εἰ σχολαστικός τις ἦν καί τῶν πραγμάτων παντάπασιν ἐκτός». Ὅταν ἡ θεώρησις τῶν ριζῶν μας γίνεται «ὥσπερ ἄν-- τῶν πραγμάτων ἐκτός», τότε αὐτή ἀποβαίνει ἀνασταλτική τοῦ ἀγῶνος τοῦ ἔθνους γιά ἐπιβίωσι, ἀνάπλασιν, ἐπανελλήνισιν. Καί σήμερα, μιά τέτοια στάσις ἐκφυλίζει τήν ἐπάνοδον στίς ρίζες σέ ἐξωτερικές γραφικότητες ἀντί νά τήν καθιστᾶ σπίθαν πού θα πυρπολήση μέ πελώριες φλόγες τήν ψυχήν ἑνός ἀναγεννωμένου Ἑλληνισμοῦ.

                            Ἀσυνεπής Ἑλληνολατρεία
  Ὁ Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός (+1348) εἶχε ἑλληνική παιδεία καί συνέβαλε στήν διάδοσι τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων στήν Ἰταλία ὅπου διετέλεσε καί δάσκαλος τοῦ Πετράρχου. Αὐτό ὅμως δέν τόν ἐμπόδισε νά γίνη καθολικός, νά συγγράφη κατά τῆς θρησκείας τῶν Ἑλλήνων (Ὀρθοδοξίας) καί νά χειροτονηθῆ παπικός ἐπίσκοπος. Ἡ Ἑλληνολατρεία ὡς θαυμαστική καί μόνον ἐναντένησις τοῦ παρελθόντος καί ὄχι ὡς ζωντανός ὁδηγός στούς παρόντες ἀγῶνες τοῦ ἔθνους ἀπολήγει συχνά σέ ἀρνητικά ἀποτελέσματα.
  Ἄλλη περίπτωσις εἶναι ὁ Ἰωάννης Στ’ Καντακουζινός

Ἡ Ἑλληνική παιδεία του δέν τόν ἐμπόδισε νά ζητήση τήν βοήθεια τῶν Σέρβων καί Τούρκων (ἔδωσε καί τήν θυγατέρα του Θεοδώρα «σύζυγο» στόν Ὀρχάν, ἐμίρη τῆς Βιθυνίας) γιά νά πάρη τόν θρόνο (1346-47). Οὔτε νά ἀναζητήση τήν βοήθεια τῶν Τοῦρκων γιά νά καταπνίξη τό κίνημα τῶν Ζηλωτῶν στήν Θεσσαλονίκη (1350). Χάρις σ’αὐτόν οἱ Τοῦρκοι πάτησαν
πόδι στήν Εὐρώπη, ἁρπάζοντας τήν Καλλίπολι (1354). Στήν περίπτωσί του ἡ Ἑλληνική παιδεία ἔμεινε παντελῶς ἀσύνδετη πρός τόν πατριωτισμό-ἦταν μιά καθαρῶς «κουλτουριάρικη» ὑπόθεσις. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Κ. Παπαρρηγόπουλος, ὁ Ι. Καντακουζηνός συνέγραψε τήν Ἱστορίαν του, (στήν ὁποίαν μιμεῖται ἀρχαιοελληνικόν ὕφος) «ἵνα διδάξη τούς μεταγενεστέρους, ὅτι αὐτός καί μόνος ἦτο ἄξιος τῆς ἀρχῆς, λησμονῶν ὅτι ἡ καλλιτέρα τούτου ἀπόδειξις ἤθελεν εἶναι ἄν διατηρήσας αὐτήν ἔσωζε τό κράτος» (Ε’249). Ὁ Καντακουζηνός ἀντί νά τό σώση, συνέβαλε στήν πτῶσι του. Ἡ «Ἑλληνολατρεία» χωρίς τήν ἀντίστοιχη πράξι, ὄχι μόνον εἶναι στείρα ἀλλά μπορεῖ νά ἀποβεῖ καί ἐπιζήμια.
  Τοῦτο ἀπέδειξε μέ τόν βίο του καί ὁ Βησσαρίων



Ἔγινε καθολικός καρδινάλιος καί ἐχειροτονήθη ἀπό τόν πάπα «πατριάρχης» Κ/πόλεως μετά τήν Ἅλωσίν της. Ἴσως ἐνόμιζε ὅτι ὑπηρετοῦσε τόν Ἑλληνισμό. Ὑπηρετοῦσε ὅμως τούς παπικούς καί δή μέ τό ἀζημίωτον. 
             
                          Οὐτοπιστική Ἑλληνολατρεία
  Ἐντελῶς ξεχωριστή εἶναι ἡ περίπτωσις τοῦ Γεωργίου Γεμιστοῦ-Πλήθωνος (1360-1452), ὁ ὁποῖος ἐμπνεόμενος ἀπό τά ἀρχαῖα πρότυπα, καί ἰδίως ἀπό τήν «Πολιτεία» τοῦ Πλάτωνος, σχεδίασε ἕνα κράτος πού κατά τήν γνώμη του θα μποροῦσε νά σώση τόν Ἑλληνισμό ἀπό τήν διαφαινομένην ὡς ἀναπόφευκτη ὁλική ὑποδούλωσι. Στοιχεῖο αὐτοῦ τοῦ κράτους θα ἦταν καί μία νέα θρησκεία, βασιζόμενη κατά μέγα μέρος στίς προχριστιανικές θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Ἑλλήνων (ἀλλά καί μέ ἀνάμειξιν ζωροαστρικῶν καί ἄλλων άνατολικῶν ἰδεῶν). Οἱ ιδέες του ἦσαν οὐτοπικές καί ἐντελῶς ἀδύνατον νά ἐφαρμοσθοῦν στίς δεδομένες ἱστορικές συνθῆκες. Ἡ δογματική Ἑλληνολατρεία μπορεῖ νά ἐκτρέφη καί οὐτοπίες = ἀνεδαφικές ἀπόπειρες ἐπιστροφῆς σέ καταστάσεις πού εἶναι ἀδύνατον νά ἀναβιώσουν. Ἡ Ἱστορία ἀγνοεῖ τίς νεκραναστάσεις.

                  Τό παρελθόν ὡς ἐμπνευστής τοῦ μέλλοντος
  Γνωρίζει ὅμως ἡ Ἰστορία ἐπιτυχεῖς ἀγῶνες κατακτήσεως τοῦ μέλλοντος μέ ὁδηγόν τά διδάγματα τοῦ παρελθόντος. Τέτοιους ἀγῶνες παρήγαγεν ἡ μετά τήν Ἅλωσιν γόνιμη Ἑλληνολατρεία. Τό παρελθόν ἀντιμετωπίσθηκε ὡς μέσον πρός κατάκτησιν τοῦ μέλλοντος.
·        Ὁ θρῦλος γιά τόν Μαρμαρωμένο Βασιληᾶ.

·        Τό ὅραμα ὅτι «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι»
·        Τό κρυφό σχολείό (ποῦ παρά τά λεγόμενα κάποιων ὑπῆρχε, λειτούργησε, καρποφόρησε).
·        Οἱ φωτισμένοι κληρικοί.
·        Ὁ Ἑλληνισμός τῆς διασπορᾶς
·        Οἱ κλέφτες
·        Οἱ νησιῶτες
·        Οἱ Φαναριῶτες
·        Ὁ Ρήγας Φεραῖος
Ὅλες αὐτές οἱ θετικές ἐνατενίσεις τοῦ παρελθόντος , ὅλοι αὐτοί πού εἶδαν τό μέλλον μέσα ἀπό τό παρελθόν γέννησαν τήν Φιλική Ἑταιρία, τούς Ἱερολοχίτες τοῦ Δραγατσανίου, το 1821- τήν Παλιγγενεσία.
  Ἡ προσπάθεια εἶχε ἀρχίσει στό ὕστερο Βυζάντιο. Δέν μπόρεσε τότε νά καρποφορήση. Ἀλλά ὁ σπόρος ἔμεινε.
  Ὁ Ἑλληνισμός δέν μπόρεσε τότε νά ὁλοκληρώση τήν ἀναγέννησί του, διότι κατεξαντλήθη στόν διμέτωπο συνεχῆ ἄνισο  ἀγώνα του ἐναντίον τῶν κυμάτων εἰσβολῆς πού τόν ἔπλητταν ἀδιακόπως ἐρχόμενα τόσον ἀπό τήν Δύσιν ὅσο καί ἀπό τήν Ἀνατολήν. Στήν πραγματικότητα, ὁ Ἑλληνισμός, ἀπό τά μέσα τοῦ ια’ αἰῶνος, ἕως τήν τελική πτῶσι του τὀ 1453, ἐπί 400 ἔτη μάχεται χωρίς ἀνάπαυλα ἐναντίον ὁλόκληρης τῆς παπικῆς τότε Εὐρώπης καί τῆς ἀσιατικῆς πλημμυρίδος πού τροφοδοτεῖται συνεχῶς  ἀπό τήν Κεντρική Ἀσία. Ὅπως διαπιστώνει ὁ Κ. Παπαρρηγόπουλος ὁ Ἑλληνισμός « ἐξαντληθείς ἐν τῷ ἀγῶνι τούτῳ δέν ἠμπόρεσε νά ἀναπλάση ἀπό τοῦ προκύψαντος χάους νέον κόσμον» (Ε’ 169). 
  Ὅσο γιά τή νεώτερη προσπάθεια, οὔτε κάν αὐτή ὁλοκληρώθηκε γιά λόγους πού ὑπερβαίνουν τά ὅρια τῆς παρούσης μελέτης. Ὅμως ὑπάρχει καί παρά τά φαινόμενα συνεχίζεται. Καί θα καρποφορήση ἐάν ὁ Ἑλληνισμός παραμείνη «τεταμένος πρός τόν Σκοπόν»


  Συμπέρασμα
«Ὁ μεσαιωνικός Ἑλληνισμός ὑπῆρξεν ὁ ἔνοπλος βιβλιοφύλαξ τῆς διανοητικῆς κληρονομιάς τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁποῖον χάσμα εἰς τόν πολιτισμόν ἐάν δέν ὑπῆρχε τό Βυζάντιον! Τέσσερις μεγάλες φυλές ἀνθρώπων δέχθηκαν τά διανοητικά του εὐεργετήματα: Δυτικοί, Ἄραβες, Τοῦρκοι καί Σλαῦοι».
                                                         Alfred Rambaud
                        (“ Histoire Generale du 4eme siècle jusqu’ a nos jours” (1893)

  Ἡ φάση τῆς Βυζαντινῆς ἱστορίας πού περιέγραψα, ἐμπεριέχει διδάγματα πού θα μποροῦσαν, ἀξιοποιούμενα, νά ἀποβοῦν χρήσιμοι ὁδηγοί γιά τήν περίοδο στήν ὁποίαν ἐπισήμως εἰσῆλθε ἡ χώρα μας τό 2010 καί εἶναι ἄγνωστο πῶς καί πότε θα λήξη.
  Ἡ Ἑλλάς πλήττεται ἀπό Κρίσιν: πολιτικήν, ἠθικήν, πνευματικήν, κοινωνικήν, οἰκονομικήν. Τοῦτο ἀνεζωπύρωσε τάσεις πατριωτισμοῦ καί ἑλληνικότητος. Καί ἐπίσης ἔφερεμίαν «ἐπιστροφήν στίς ρίζες» πρός ἀναζήτησιν λύσεων. Πολλοί ξαναθυμήθηκαν λέξεις ὅπως «Ἑλλάδα», «πατρίδα», «πατριωτισμός». Ἐπανεμφανίσθηκαν τά λησμονημένα ἤ καταφρονεμένα σύμβολα: σημαία, ἐθνικός ὕμνος.
  Ἄς ἀντλήσουμε διδάγματα ἀπό τήν ἀντίστοιχη περίοδο τοῦ Βυζαντίου. Διότι ὅπως τότε, ἔτσι καί τώρα, τό κρίσιμο ἐρώτημα εἶναι: Πῶς θά σταθοῦμε ἐπέναντι στό παρελθόν μας;
  Ὅπως τότε, ἔτσι καί τώρα, ὑπάρχουν ὀπαδοί διαφορετικῶν στάσεων.
  Ὑπάρχουν:
·        «Πατριῶτες» πού ὑπογράφουν, ψηφίζουν, ἐφαρμόζουν τό «μνημόνιον». Τό θεωροῦν «σωτήριον». Καί βλέπουν τούς δυτικούς δανειστές μας, τῆς «τρόικας» ὡς φίλους πού μεριμνοῦν γιά τήν σωτηρία μας.
·        «Ἑλληνοκεντρικοί» πού πιστεύουν ὅτι θά ἀναγεννηθοῦμε ἐάν φορέσωμε χιτῶνες καί πέδιλα, ἐκτελοῦμε λατρευτικές τελετές σέ ἀρχαίους ναούς καί θυσιάζουμε τράγους στόν Δία.
·        «Ἀρχαιόθρησκοι» πού θέλουν ἱερό πόλεμο κατά τῶν χριστιανῶν συνελλήνων μας.
·         «Χριστιανοί» φονταμενταλιστές πού θέλουν ἐξόντωσι τῶν «ἀρχαιοθρήσκων» καί διαγραφή τοῦ «εἰδωλολατρικοῦ παρελθόντος μας.
·        «Βυζαντινολάτρες» πού προβλέπουν τήν ἀνάστασιν τοῦ Βυζαντίου διά τῆς συνεργασίας μας μέ τήν Τουρκία.
·        «Δημοκράτες» πού ἔχουν ρίξει στήν λήθη τίς μη «δημοκρατικές» σελίδες τῆς Ἱστορίας μας καί συνεπῶς ἀρνοῦνται καί νά ἀναφερθοῦν στήν ἄρνησιν τοῦ Ἰ. Μεταξᾶ νά ἐξοφλήση τό ἐπαχθές χρέος πού παρέλαβε ἀπό τήν χρεοκοπίαν τοῦ 1932 καί τό γεγονός ὅτι ἡ ἄρνησίς του αὐτή ἐδικαιώθη τό 1938 ἀπό τό Διεθνές Δικαστήριον- ἄρα ὑπάρχει νομικόν προηγούμενον.
  Μιά θετική στάσις ὡς πρός τίς ρίζες μας θά ἐπέτρεπε νά ξεπερασθοῦν αὐτές καί ἄλλες οἱ στρεβλε΄ς συλλήψεις ὡς πρός τήν ἀξιοποίησιν τῶν ἱστορικῶν μας ἐμπειριῶν. Θά μᾶς ἔδειχνε τόν δρόμο πρός τήν Σύνθεσιν ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ Ἔθνους γιά τήν ἀντιμετώπισι τῆς Κρίσεως καί τήν ἔξοδον ἀπό αὐτήν.
  Εἴθε!